پارسی، ترجمه و ویرایش

نکاتی دربارۀ نگارش فارسی، تایپِ درست و ترجمه (اکبر خرّمی)

پارسی، ترجمه و ویرایش

نکاتی دربارۀ نگارش فارسی، تایپِ درست و ترجمه (اکبر خرّمی)

نکات نگارشی و تایپی – ۲


نکات نگارشی و تایپی – ۲

(برگرفته از «دستور خط فارسی»)

 

به در موارد زیر پیوسته نوشته مى‌شود:

 

   ۱- هنگامى که بر سر فعل یا مصدر بیاید (همان‌که اصطلاحاً «باى زینت» یا «باى تأکید» خوانده مى‌شود):

          بگفتم، بروم، بنماید، بگفتن (= گفتن)

   ۲- به‌صورت بدین، ‌بدان، بدو، بدیشان به کار رود.

   ۳- هرگاه صفت بسازد:

          بخرد، بشکوه، بهنجار، بنام

 

به در مواردِ دیگر جدا نوشته مى‌شود:

به برادرت گفتم، به سر بردن، به آواز بلنـد، به‌سختى، منـزل‌به‌منـزل، به نام خدا

 

    تبصره: حرف «به» که در آغاز بعضى از ترکیب‌هاى عربى مى‌آید از نوع حرف اضافهٔ فارسى نیست و پیوسته به کلمهٔ بعد نوشته مى‌شود:

          بعینه، بنفسه، برأی‌العین، بشخصه، مابازاء، بذاته

 

ـ هرگاه «باى زینت»، «نون نفى»، «میم نهى» بر سر افعالى که با الف مفتوح یا مضموم آغاز مى‌شوند (مانند انداختن، افتادن، افکندن) بیاید، «الف» در نوشتن حذف مى‌شود:

          بینداز، نیفتاد، میفکن

 

بى ‌همیشه جدا از کلمهٔ پس از خود نوشته مى‌شود، مگر آنکه کلمه بسیط‌گونه باشد، یعنى معناى آن دقیقاً مرکب از معانىِ اجزاى آن نباشد:

          بیهوده، بیخود، بیراه، بیچاره، بینوا، بیجا

 

مى و همى همواره جدا از کلمهٔ پس از خود نوشته‌ مى‌شود [با نیم‌فاصله یا فاصلۀ مجازی]:

         مى‌رود، مى‌افکند، همى‌گوید